Verwoorden wat je beleeft; schrijven of vertellen?

 Verwoorden wat je beleeft verandert de beleving

Eens in de 14 dagen heb ik een eleugesprek met Vera waarin we om de beurt verwoorden wat we beleven. Ik verras mezelf soms met wat er naar boven komt wanneer ik vertel over wat ik meegemaakt heb en wat ik daarbij voelde en beleefde. En ook hoe anders ik na het gesprek hierop terug kan kijken.
Deze gesprekken zijn me heel dierbaar. Om de beurt vertellen we over wat ons bezig heeft gehouden. Dit in een van te voren afgesproken tijd.

 

Aan wie vertellen?

Deze keer wist ik heel goed waar ik over wilde spreken. Iets wat me geraakt had en waar ik meer zicht  wilde krijgen, op wat me zo aangreep. Ik had een ontmoeting gehad met Frans die ik jaren niet had gezien en waarmee ik ooit, 40 jaar geleden, een langdurige relatie heb gehad. Kort voor het gesprek belde mijn eleumaatje af. Ik was teleurgesteld, ik huilde ervan. Ik had er zo naar uitgezien om erover te spreken. Mijn man stelde voor dat hij hierover een eleugesprek met mij zou doen, maar daar voelde ik in dit geval vanwege het onderwerp, niet zo voor.

Schrijven dan maar…

Na een paar uur was het wat rustiger in mijn hoofd en ik bedacht als alternatief, dat ik het ook zou kunnen opschrijven. Ik ben ervoor gaan zitten en al schrijvende werd het lichter in mijn hoofd. Hoewel met minder woorden als met spreken is me wel duidelijk geworden wat me vooral zo heeft beroerd.

Wat was er gebeurd?

Frans vertelde tijdens de ontmoeting die we hadden, over het verlies van zijn huidige partner en wat een lange lijdensweg dit was geweest. Hij vertelde ook dat hij eerder zo’n verlies heeft gehad en dat het toen was of er een neutronenbom in zijn hoofd was afgegaan. Op dat moment drong het niet tot me door dat hij het had over het feit dat ik bij hem ben weggegaan. Dat drong later tot me door. Natuurlijk weet ik wel dat hij me miste, maar ik was vergeten dat het zo’n impact op hem heeft gehad.

Het was een schrik, gevuld met mededogen, dat mijn stap aanleiding is geweest dat hij daar zo onder heeft geleden. Alsof ik hem iets heb aangedaan. Ik dacht als eerste: dat wil ik helemaal niet, dat iemand lijdt onder een beslissing, die ik heb genomen, maar bedacht toen dat ik daar geen invloed op heb; iemand ervaart, wat hij ervaart.

Terugdenkend aan die tijd van onze scheiding weet ik ook wel dat hij het moeilijk had, maar ik realiseerde me dat mijn herinnering vooral heeft vastgehouden dat we zo in harmonie uit elkaar gingen, dat we elkaar geregeld zijn blijven ontmoeten en een weten dat we nog steeds met elkaar verbonden zijn. Ik was blij dat ik door te schrijven nu wel begreep wat me onrust had bezorgd.

Toch uitkijken naar het eleugesprek

En ik keek al uit naar een volgend eleugesprek om er alsnog over te spreken. Verwoorden wat je beleeft aan een ander welwillend luisterend mens, die geen commentaar of advies geeft, voegt nog een andere dimensie toe, weet ik uit ervaring. Ook het zelf luisteren naar de belevenissen van de ander op deze speciale  eleumanier maakt  ons contact steeds weer heel bijzonder.

door Marie-Anne Ooijevaar

Zelf ook een eleumaatje voor verwoorden van wat je beleeft?

Lijkt jou een maatje om regelmatig een eleugesprek mee te hebben om te spreken over wat je bezighoudt ook fijn? Met als effect meer inzicht en minder negatief op ervaringen terug te kunnen kijken? Neem dan contact op met één van de contactpersonen uit Nederland of Vlaanderen.

(De namen van Vera en Frans zijn gefingeerd)

 

Onder woorden brengen wat ik bedoel

“Ik wou dat ik Marjan 17 jaar geleden had ontmoet”

Dat vertelde José over mij aan haar vriendin Willemien na afloop van een crematie van een gemeenschappelijke dierbare vriendin van ons drieën. Er bleef een man met 2 opgroeiende kinderen achter. We hadden een poosje tijdens de laatste fase van haar leven intensief met elkaar opgetrokken en elkaar zo beter leren kennen.

Onder woorden brengen wat ik bedoel

José zat midden in een scheiding. En en passant vertelde ze dat ze veel steun heeft ervaren aan de wijze waarop ik moeilijke dingen onder woorden bracht.”Dat geeft me houvast. Ook in mijn scheiding. En toen Willemien: “Ja, 17 jaar geleden liet mijn man me in de steek. Ik had graag gewild dat ik dat toen kon, het goed onder woorden brengen wat ik meemaakte”

Ook voor mij een proces…

Ik bloosde. Een groot compliment. En ik glimlachte…..”Dit had ik 10 jaar geleden niet gekund”. Toen kende ik Eleu nog niet. Ik voelde me nog lang niet zo vrij en onbevangen als nu.
Daarvoor kon ik veel minder goed luisteren dan nu. Ook het onder woorden brengen van wat ik bedoel te zeggen, heb ik daar geleerd. En voordat ik Eleu kende zou ik het verdriet van anderen op mijn schouders hebben genomen: ”Nu leef ik wel mee, maar het is niet mijn verdriet, niet mijn zorg geworden. Echt heel fijn”.

Door Eleu geleerd

Willemien keek vragend: “Toen kende ik Eleu niet? Wat is dat? ”Tsja …. Een groep mensen die zich bezighoudt met vrijer worden, maar wel in verbinding blijvend. Moeilijk uit te leggen, meer iets om mee te maken. Ik doe het 10 jaar. Tweewekelijks een middag samen komen. Dat is in principe een vaste groep. Soms een workshop van een paar dagen. Er zijn mensen die alleen die workshops bezoeken. Soms zijn er ook open bijeenkomsten. Bijvoorbeeld in de zomerperiode.

Betekenis geven aan je leven

Een groep heel verschillende mensen die allemaal bezig zijn met zaken als onder woorden brengen van wat je beleeft. Betekenis geven aan je leven, meer innerlijke vrijheid, verantwoordelijk handelen. We doen dat met vaste vertrouwde werkvormen gericht op verleden, op wat er nu aan de orde is en op stappen richting de toekomst.

Ik kan me geen leven meer zonder Eleu voorstellen

Na een open avond en daarna een workshop was ik “verkocht”. Voor mij is het een onderdeel geworden van mijn leven. Ik kan me geen leven meer zonder Eleu voorstellen. De mensen die ik heb leren kennen zijn me dierbaar.
De nieuwsgierigheid van José en Willemien is gewekt.


Marjan van der Meer

Wil jij ook meer weten

Ben jij ook nieuwsgierig geworden over wat Eleu voor jou kan betekenen? Neem dan contact op met één van de contactpersonen uit Nederland of Vlaanderen.

 

 

Hedendaagse Helden

Over sociale belemmeringen aanpakken

Het begon met een gesprek over onkruid.

Gisteren aan tafel hadden we een gesprek over verschillende manieren van onkruidbestrijding. De meningen liepen uiteen. Ik verwijder het meeste onkruid met de hand, een van de andere aanwezigen vond dat we niet zonder round-up en andere onkruidverdelgers kunnen omdat het onkruid ons anders boven het hoofd groeit. Ook zei hij dat het teveel inspanning en mensen vereist om het handmatig te verwijderen. Dan zouden we biologisch moeten boeren, zei hij en dat vraagt heel veel menskracht. Ik vond dat wel een plezierig idee, mensen die anders thuis zitten inzetten voor een meer natuurlijke landbouw. Toch voel ik me soms ontmoedigd.

Van Moedeloosheid naar Inspiratie

Het lijkt soms dat het zinloos is me in te zetten voor iets of te proberen een bijdrage te leveren aan een betere maatschappij. Ik vraag me soms af of het niet een druppel op de gloeiende plaat is. Om me heen hoor ik die geluiden ook vaak: “Wat kan ik daaraan doen of wat heeft het voor zin, dat wordt toch ergens anders bepaald”. Toen las ik deze week leen boeiend boek van Rachel van de Pol: Het Hedendaagse HELDENBOEK. 365 manieren om de wereld te redden (of in elk geval een beetje). Ik vond het mooi om te lezen en herken hierin hoe we in Eleu sociale belemmeringen aanpakken. 

Rachel heeft op een gegeven moment besloten om een heel jaar lang elke dag een heldendaad te doen. Iets kleins om de wereld tot een betere plek te maken.
Ze wilde graag dingen veranderen in de wereld en merkte dat ze niet begon omdat dat te groot was. Ze kon niet de hele wereld verbeteren. Toen ze besloot elke dag een handeling te doen, één daad te stellen merkte ze dat het haar zelf goed deed en ze zich gelukkiger en meer tevreden voelde en dat het besmettelijk was voor de mensen om haar heen. Ze schreef er elke dag een blog over en merkte door de reacties dat velen haar als een voorbeeld zagen en zelf ook in hun eigen omgeving dingen gingen doen om de wereld een beetje mooier te maken. Ze kwamen uit de apathie en gingen over tot handelen. Ogenschijnlijk kleine handelingen met soms een groot effect.

Rachel schrijft in haar boek dat de geschiedenis soms niet duidelijk weergeeft dat grote veranderingen meestal niet door een persoon alleen komen. De Russische romanschrijver Leo Tolstoj was een van de eersten die opmerkten dat het nauwkeuriger is te zeggen dat de geschiedenis is opgebouwd uit het gezamenlijke effect van de vele kleine dingen die doodgewone individuen iedere dag doen. ‘Een oneindig groot aantal oneindig kleine handelingen’. 

Zo lijkt het of Rosa Parks en Martin Luther King samen de apartheid in de Verenigde Staten hebben opgelost maar dat is zeker niet het geval, zegt Diana Nash, een actievoerder uit die tijd. Ze geeft aan dat mensen moeten beseffen dat Martin Luther King een charismatische en welbespraakte woordvoerder was en geen superman of een heilige. Ze zegt dat het gevaarlijk is om dat te denken want als er dan weer eens hervormingen nodig zijn, gaan mensen om een leider als hij roepen. Ze zegt: “de mensen moeten beseffen dat gewone mensen, net zulke mensen als zijzelf, de strategieën bedachten en de beweging stuurden. Charismatisch leiderschap heeft ons niet bevrijd en dat zal ook nooit gebeuren, want vrijheid is niet anders dan dat mensen inzien dat zij hun eigen leiders zijn”.  

Een toegankelijke manier van sociale belemmeringen aanpakken

Een manier voor mij om uit de machteloosheid te blijven en mezelf aan te zetten tot actie en handelen in plaats van afwachten is het doen van bevrijdingsstappen binnen mijn eleugroep. Ik pak zo problemen en onderdrukking in de wereld om me heen aan die me aan het hart gaan. Zo houd ik me bezig met spreekrecht voor een ieder en het stoppen van monddood maken van mensen die we liever niet horen. We hebben daar binnen Eleu een methode voor die helpt het traject in behapbare stappen te verdelen en die voorkomt dat we teveel risico nemen. Ook krijgen we hulp en brengen we verslag uit van de stappen die we hebben gezet en krijgen ondersteuning om nog een stap te zetten als we dat willen.

Door subjectieve reacties van anderen in de groep merk ik dat mijn stappen ook voor hen van belang zijn of een voorbeeld om ook iets aan te pakken in hun omgeving wat ze onrechtvaardig vinden. Ik maak me er minder alleen mee en daar word ik blij van. Wat ik doe is van belang voor de mensen om me heen!

Wil je ook eens proeven aan zo’n groep en/of heb je dingen waar je je aan ergert in onze maatschappij en die je wel zou willen veranderen? Wees welkom en oefen met ons met bevrijdingsstappen en maak je minder machteloos. Ook jouw handelen is van belang en zo maken we samen de wereld wat rechtvaardiger en mooier.

Martje Schuring

 

Meer weten? Neem contact op met een van onze leiders in Vlaanderen of Nederland.