Over Lut Wijmeersch

Ik ben geboren in de herfst van 1950. Ik heb Sociale School gedaan in Gent en heb 37 jaar gewerkt als verantwoordelijke in de kinderopvang. Daar deed ik aan vorming en begeleiding van onthaalouders/gastouders.
Drie jaar geleden ben ik op pensioen gegaan, wat voor mij geen gemakkelijke periode was om mijn leven opnieuw zinvol te maken. Nu vul ik mijn vrije tijd o.a. in met Tai Chi, woordkunst op de Academie, opvang van mijn kleinkinderen, vrijwilligerswerk bij voedselbedeling, reizen met de rugzak en natuurlijk niet te vergeten, eleubijeenkomsten.

Op dit moment ben ik regiocoördinator voor Vlaanderen en begeleid ik onze vormingsgroep.
Ik stel ook mijn huis in Stekene ter beschikking voor eleubijeenkomsten.

Een kleine inkijk in mijn verleden

Mijn start verliep wat moeilijk. Met de verlostang heeft men iets verkeerd geraakt in mijn hals, waardoor de zenuwen in mijn rechterarm verlamd werden en mijn rechterhand niet goed functioneert. Al heel snel kreeg ik allerlei oefeningen: zwemles, kinesitherapie en baden in bouillon om mijn arm sterker te maken. Ik werd daar echt niet gelukkig van.
Ik werd beschouwd als een gehandicapte en werd ook zo behandeld, met alle gevolgen vandien zoals gevoelens van minderwaardigheid, afhankelijkheid en het ervaren van medelijden.
Dit alles heeft veel invloed gehad in het leven dat ik leid(de). Ik denk dat ik daardoor heel erg  begaan ben met onrecht en de minst bedeelden in onze maatschappij.

Ik groeide op in een zeer katholiek, Vlaams gezin, met zes zussen en twee broers, in Nieuwkerken-Waas, Oost-Vlaanderen. Een gezin waarvan de ouders een beenhouwerij hadden: hard werken, meehelpen in de zaak, huishoudelijke taken in het gezin. Daarnaast ook hard feesten, veel zingen, op verlof met de tent naar zee en naar Zwitserland.

Wat betekent Eleu voor mij en draag ik ook uit

Ik heb steeds gezocht naar meer diepgang in het leven, naar rechtvaardigheid, naar gelijkwaardigheid en naar de zin van ons bestaan. Al van toen ik kind was wou ik ‘helpen’ de wereld waarin we leefden beter maken.
Bij mijn zoektocht kwam ik terecht bij Herwaarderingscounselen, later bij Eleutheropedie.
In 1990 begon ik aan een tweejarige opleiding in Amsterdam en Utrecht, om groepen te begeleiden in Eleu, bij Daniël Le Bon, de belangrijkste grondlegger van de theorie en praktijk van Eleu. Daar leerde ik mijn gevoelens uitdrukken in een beperkte, veilige groep.
Mijn geschiedenis draag ik mee. Wat ik leerde in Eleu is hoe ik daarmee kan omgaan en hoe ik zelf de verantwoordelijkheid kan opnemen van mijn eigen leven.

Het Eleugesprek is een bijzonder gesprek. Deze wederkerige gesprekken doe ik wekelijks met mijn eleupartner, iemand waarmee ik een jarenlange relatie heb opgebouwd en die me steeds uitnodigt om mezelf te zijn en te vertellen hoe het ‘echt’ met me gaat. De tijd wordt tussen beide partners evenwichtig verdeeld. Je bent zowel luisteraar als verteller. We geven de ander de tijd om te vertellen. Meestal gaat het over iets uit het verleden. We geven geen raad.
Ik leer mezelf steeds beter kennen, ook tijdens de oefengroepen in ontmoeting met anderen.
Door aan Eleu te doen heb ik geleerd om mezelf te waarderen en bij mijn kracht te komen, maar het blijft een voortdurende opdracht.

Wil je meer uitleg over Eleu, hoe we werken, de gesprekken die we doen, hoe een oefengroep eruit ziet, contacteer me op mijn mailadres